There is always
a long version of the story and this is the real one, but if you want to listen
“the” story it is always the shortened version. I will explain a couple parts of
the story about the last weekend. But let me tell you that all stories begins and ends
with girls, and in this case it is beginning with Ilaria and the end is my
problem J
Секогаш постои долга верзија
на приказна и оваа е вистинита, но ако сакате да ја слушнете приказната секогаш
е пократка верзија. Јас ќе објаснам неколку делови од приказната за последниот
викенд. Но дозволете да ви кажам дека сите приказни започнуваат и завршуваат со
девојки, и во овој случај започнува со Илариа а крајот е мој проблем J
Ilaria had told me
before I left Negotino :” Jaaaan , the last bus at 7 o'clock.” to come back to
Negotino from Skopje and I was running to bus station at 7:10 in Skopje, after
Aleksandar and his family dropped me in front of the station in Skopje. Call it
luck or something else, but there was a bus at 7:30. Maybe it was just the
ordinary program. Ahh, but don't let me tell you clichés
like it is a story about luck. Here check it out, how I get on this bus on Sunday
evening at 7:30 with the extraordinary information from Ilaria as always.
Илариа ми кажа пред да тргнам од Неготино: “Чаан, последниот автобус е во 7 часот.”
За да се вратиш во Неготино
од Скопје и јас трчав до автобуска станица во 7:10 во Скопје,
откога Александар и неговата фамилија ме
оставија пред станицата во Скопје. Може да кажете среќа или нешто друго, но имаше автобус во 7:30. Можеби беше секојдневна програма. Ахх, не дозволувајте да ви кажам клишеа како што е приказната за среќа. Овде
проверете, како се качив на автобусот во Недела вечерта во 7:30 со извонредните информации од Илариа како и секогаш.
On Friday I woke
up at 5:20 am, grabbed my backpack and stormed out of the house to catch the
bus to Skopje at 5:40 am. In 5 minutes I was already right next to the center,
then I was planning to take a cab to bus station, but I thought that there is
something wrong with that. I thought I would better go home back and take the other bus. When
arrived home, I saw that all my document for german visa were at home except
the passport, I checked it before :)
Во Петокот се разбудив во 5:20
наутро, го земав мојот ранец
и излетав надвор од куќата за да го фатам автобусот за Скопје во 5:40. За пет минути јас бев веќе до центарот, и планирав да земам такси до
автобуската станица, но мислев дека има нешто погрешно во тоа. Си помислив
подобро да одам назад дома и да го фатам следниот автобус. Кога пристигнав
дома, видов дека сите документи за Германската виза останале дома освен
пасошот, кој го проверив претходно J
After getting the
documents, arriving to Skopje was no problem, but I didn't know how to go to
the embassy in Kozle, I had a simple map, drawn by me looking at google maps for 1 hour, so I chose to
walk. By the way if you want to go there by bus, the number of the bus is 57.
During the way I asked 3 ladies how I could go there. One of them was really
fluent in English, and she was working in turkish airlines(ah, you say luck?).
She was really nice and showed me and past by the place she works and took me
to the beginning of the road to Kozle. My appointment at the embassy was at 9
o'clock, and I was there at 9:15. First
they didn't open the door, kept us waiting, then the woman on the door didn't
want to let me in, because my name wasn't on the list. I told her that I had an
appointment, and she called the Visa place I guess, and I got in finally. Practiced a
little german ;) gave my documents and they told me to wait till 12 o'clock,
maybe they would give me the visa that day! I went out, found a little park,
slept alittle then talked to the elder people there.
Откако ги земав документите, пристигнувањето во Скопје не беше проблем, но
не знаев како да пристигнам во амбасадата во Козле, имав мапа, која ја барав и цртав на Google
maps цел саат, па одличив да
пешачам. Инаку, доколку сакате да одете таму со автобус, бројот на автобусот е
57. Во текот на денот прашав 3 госпоѓи, како да стигнам до амбасадата. Една од
нив имаше навистина течен англиски, и замислете работеше во турската авионска
компанија. Која среќа нели? J Таа беше навистина фина и ми покажа каде
работи и ме остави на почетокот а патот до Козле. Мојот состанок во амбасадата
беше во 9 часот, а јас пристигнав таму во 9:15. Најпрво тие не ја отворија
вратата, не оставија да чекаме, потоа жената на вратата не сакаше да ме пушти
внатре, бидејќи моето име не беше на листата. И кажав дека имам состанок, па
претпоставувам, таа се јави во канцеларијата за визи, и влегов конечно.
Позборував малку на германски, ги предадов моите документи и ми кажаа да
почекам до 12 часот, можеби не сакаа да ми дадат виза таа ден! Излегов надвор,
најдов мал парк, преспав малку, а потоа зборував со постари луѓе таму.
Kozle is a great
place, very quiet and green, no wonder they have a couple of embassies there,
like Bosnian and Austrian nad of course German. Unfortunately they called me
and no visa for the day. I was really tired and didn't want to come back to
Negotino, the destination was to Galychnik, the village close to Mavrovo which
had a wedding festival.
Козле е прекрасно место, многу тивко и многу зелено, не е чудно што има неколку
амбасади таму, како на пример, Босанската, Австриската и секако Германската. На
жал, тие ме повикаа и немаше виза за тој ден. Бев навистина уморен и не сакав
да се вратам во Неготино. Следната дестинација беше Галичник, селото во близина
на Маврово, каде што се одржува традиционалната галичка свадба.
I saw Tetovo and
Gostivar for the first time on that bus ride and the elder people sitting next
to me told me lot of things from Gostivar till Mavrovo.
Го видов и Тетово и Гостивар за прв пат по патот до Маврово и постарите
луѓе што седеа до мене ми кажаа многу работи, до пристигнувањето во Маврово.
To go to
Galychnik, I had to get out of the bus next to the Mavrovo Lake. Let me tell you
something, it was gorgeous; the lake, the air, the environment, for a moment I
considered to stay and camp next to lake, then started to walk to the village. Right
after I passed the bridge, I climbed up to the building of the dam and asked the guy there, how I
can go to Galychnik and if there is a market there? I need to eat, right? No
markets :) ( Luck again?Wait for it) I went back to the bus stop to visit the
market, through the way I ran into a polish doctor and had a nice chat. He was
there for fishing.
За да одам на Галичник, јас морав да испаднам од автобусот близу
Мавровското езеро. Да ви кажам нешто,
беше прекрасно, езерото, воздухот, околината, за момент јас помислив да
останам и кампувам близу езерото, потоа започнав да пешачам до селото. Одма откако го поминав мостот, јас се качив на зградата на
браната и го прашав човекот таму, како можам да одам на Галичник и дали има
маркет таму? Јас морам да јадам, така? Нема маркети J (Среќа повторно?
Почекајте) Јас заминав назад до автобусот застанав да го посетам
маркетот, по патот јас налетав на доктор од Полска и имав добар разговор. Тој
беше таму за риболов.
After I visited
the market and filled my water and bread reserves in the bag, I started to walk
and hitch hike again. Maybe thanks to my
TrabzonSpor hat on my bag, a car stopped and we started to talk about
TrabzonSpor and Turkey and the road construction, they were working. Thank you
Adam and Rade, for the road and great conversation. They dropped me off at the
beginning of the road to Galychnik. It was time to start climbing. Let's
goooooo.
Откако го посетив маркетот и
резервирав вода и леб во ташната, јас започнав да пешачам и стопирам повторно.
Можеби благодарение на мојата ТрабзонСпор капа на мојата ташна, една кола
застана и заполнавме да зборуваме за ТрабзонСпор и Турција и конструкцијата на
патот, на која тие работеа. Ви благодарам Адам и Раде, за патот и добриот
разговор. Тие застанаа на почетокот од патот за Галичник. Беше време за да се
започне искачувањето. Ајде да одимееее.
Oh no I hitch
hiked again :) Wait, I forgot to tell you about the horses. On the way to the village I met some
horse herders, sat and tried to talk to them, they were hearding the horses for
the wedding I guess. Then hitch hiked. First, no car stopped, then two of them
stopped. The door of the first car was problematic and I couldn't open it. They
talked to each other from both cars and decided that I should go with the other
car. So if I didn't go back to the market in the first place and the door of
the first car was opened, I had a different experience, and you are still asking
about the luck?
О не стопирав повторно J Чекајте, заборавив да ви кажам за коњите. На пат до селото запознав некои јавачи на коњи, седнав и пробав да
разговарам со нив, тие ги јаваа коњите на свадбата јас мислам. Потоа стопирав.
Прво, не застана ни една кола, а потоа застанаа две. Вратата на првата кола
беше проблематична и јас неможев да ја отворам. Тие разговараа едни со други од
двете коли и јас одлучив дека треба да одам со другата кола. Значи ако не се
вратев до маркетот на првтото место и вратата на првата кола беше отворена, јас
имав различно искуство, а вие уште прашувате за среќа?
Get ready for the
surprise: The couple Klementina and Alexander, whose car I got in, was married
in the same festival in the Galychnik in 14. July 1996. - Still it is no luck.
Ok. - and Aleksandar asked me lots of
questions about the Center and volunteering, then told me he was also in NGO sector. One thing,
I learned about this journey, I am a NGO magnet :) Klementina was a mountaineer
with the intention of climbing to Elbruz, highest mouıntain of Europe, she also asked about my hometown
Trabzon, which was on her route to Elbruz in Russia. Aleksandar was also from
Galychnik originally, nothing like meeting local people, when visiting a place,
right? From
this moment on I don't know what to write. It was so ...... something that I am
not able to define. What should I talk about? Tapanciya, trubaciya. One of the
finest rythyms, I have ever heard from tapani and melodies from
the trubaci, and the harmony of the two, dancing all night. Wow.
Спремете се за изненадувањето:
Парот Клементина и
Александар, со чијашто кола дојдов, се венчале на истиот фестивал на Галичник
на 14 Јули 1996 година. –Сеуште не е среќа. Добро. –Александар ме праша многу
прашања за центарот и волонтирање, потоа ми кажа дека тој е исто во невладин
сектор. Една работа, што ја научив од оваа патување, Јас сум невладин магнет J Клементина е планинар
со намера да качи Елбруз, највисоката планина во Европа, таа исто ме праша за
родниот град Трабзон, кој бил на нејзината рута до Елбруз во Русија. Александар
е исто од Галичник, ништо од среќавање на локални луѓе, кога посетуваш место,
така? Од овој момент натаму не знам што да напишам. Тоа беше....нешто што не
можам да го дефинирам. За што треба да зборувам? Тапанџија, трубаџија. Еден од
најдобрите ритмови, што јас некогаш сум ги слушнал од тапани и мелодијата од
трубачите, и хармонијата од овие две, танцување цела ноќ. Wow.
- By the way we
didn't consume any alcohol, and also you shouldn't, it is not healthy ;) -
How Aleksandar get
me a free room, staying with the staff other night, how I pushed a wooden table
to the head of someone sleeping, nothing happened and we were laughing at 2
o'clock in
the night, traditional architecture, more music and dance, still no alcohol,
the nature,the view of the mountains, beautiful girls, rocks on the mountains,
where womens
from the village waited their husbands, who are Gastarbeiter, more music and of
course more beautiful girls. Aleksandar actually helped me to pick a girl up,
he is a really nice guy, I was really
innocent but then her boyfriend came, and it was so funny. Still no rakiya ;)
Иначе ние не конзумиравме алкохол, и исто и вие не треба, не е здравo J -Како Александар ми даде слободна соба, останав со работите другата вечер,
како турнав дрвена маса врз главата на некој додека спиеше, ништо не се случи и
ние се смеевме во 2 часот вечерта, традиционална архитектура, повеќе музика и
танц, сеуште без алкохол, природата, погледот на планините, убави девојки, карпите
на планините, каде жените од селото ги чекаа нивните сопрузи, кои се
гастербајтери, повеќе музика и се разбира повеќе убави девојки. Александар
всушност ми помогна да изберам женска, тој е навистина добар човек, јас бев
навистина невин но потоа дојде нејзиниот дечко, и беше многу смешно. Сеуште без
ракија J
I also met lots of
people like Marcel, a guy from New Zealand who collects materials from cultural
events to make documentaries, Anita and Stambol, Peter – also works with NGO's
and her serbian girlfriend; Marija, a girl from Skopje, who works in a NGO
called HERA, (NGO magnet – luck? ). Aleksandar also introduced me to his local
relatives and friends. I especially will remember one of them, telling me soba
soba, about Jamal Abdelnasser and Tito. I forgot to tell him that Nasser got
his name from the Cemal Pasha, famous turkish general of WW1 like his predecessor
Anwar Sadat who got his name from the Enver Pasha, Another turkish general of WW1. Aleksandar also told
us stories about Krali Marko and his footprint there. First diplomatic relation of Macedonia in Galychnik, religios
conversion and Ottoman Pashas threatening them. History, music, stories,
quality time. What could have been better?
Јас исто сретнав
многу луѓе како Марсел, човек од нов Нов Зеланд кој прави колекција од
материјали од културни настани за да прави документарци, Анита анд Стамбол,
Петар – исто работи во невладин сектор и неговата девојка од Србија, Марија
девојка од Скопје, која работи во невладина по име ХЕРА, (невладини магнет –
среќа?) Александар исто ме претстави на неговите локални роднини и пријатели.
Јас особено ќе запомнам еден од нив, кажувајќи ми соба соба, за Јамал
Абделнассер и Тито. Јас заборавив да му кажам него дека Нассер го добил името
од Кемал Паша, популарниот турски генерал од Првата светска војна како и неговиот претходник Anwar Sadat кој го добил своето име од Enver Pasha, друг турски генерал од Првата светска војна.
Александар исто ми кажа приказни за Крали Марко и неговото стапало таму. Првата дипломатска врска за Македонија во Галичник, религиски разговор и Ottoman Pashas третирајќи ги нив. Историја, музика, приказни,
квалитетно време. Што може да биде подобро?
Hmmm, sleeping on
the rocks on the mountain was a really good moment.Ah, the way back Aleksandar
also offered me a ride to Skopje, we came with two cars, me being in the one
Peter was driving. On the counters on highway, they tried to pass each other,
it was so funny. Skopje again, visiting their son and taking him from the road,
going to the Macedonian Center of International Cooperation, dropping Peter and
his girlfriend and then they left me to bus station. We said goodby's, and
already got an agreement that I will be the host when they come to Istanbul,
because they almost didn't let me pay for something showing macedonian
generosity.
Хмммм, спиејќи на карпите на планината беше навистина добар момент. Ах, за
патот назад Александар исто ми предложи превоз до Скопје, ние дојдовме со две
коли, јас бев во една Петар возеше. На патарините на автопатот, тие покушаа да
се претицаат едни со друфи, беше навистина смешно. Скопје повторно, посетувајќи
го нивниот син и разговарајќи со него за патот, одејќи во Македонскиот Центар
за Интернационална Соработка, оставајќи ги Петар и неговата женскаи потоа тие
ме оставија на автобуската станица. Си кажавме збогум, и веќе склучивме договор
дека јас ќе бидам нивен домаќин кога тие ќе дојдат во Истанбул, затоа што тие
не ме оставија да платам за нешто покажувајќи ја нивната Македонска гордост.
I get out and
started to run to the bus station.You know the feeling when you want to tell
everything, but only be able to remember small fragments? Yeah, that is what I feel right know. I thank all of the
people, that I met during my journey, they all changed little or bigger pieces
of myself, I think they made me a better person,at least I want to hope so, but
especially to Aleksandar, not because he almost didn't let me pay anything, but
he helped me to try to pick up a girl, like I said before it was so funny. And
yes the girl was really beautiful.
Јас испаднав надвор и започнав да трчам до автобуската станица. Познато ви
е чуството кога сакате да кажете се, но возможно е само да запамтите мали
делови? Да, тоа е она што јас го чуствувам сега. Јас им се заблагодаравуам на
сите луѓе, коишто ги сретнав на моето патување, тие сите порменија малку или
големи делови од мене, Јас мислам тие направија подобра личност, на крај Јас
сакам, се надевам, но посебно до Александар, не затоа што тој не ме остави да
платам скоро ништо, но тој ми помогна да се обидам да добијам девојка, како што
кажав претходно беше навистина смешно. И да девојката беше навистина убава.
At this moment
maybe I can talk about my week here at the center. Hmm turkish classes as
always: I thought a combination of the two most critical rules, called Major
Vocal Rule and Minor Vocal Rule. The point is I still don't know the second one, I never
learned it. But I found a combination table of this two rules on the webpage of Turkish Language
Institution and it was ok. Also getting the materials together for German
embassy was a matter I should get into the details. But no problems and I
attended the italian lesson today and wrote the EVS sheet and writing the
article and ready for the holiday, After the holiday I hope to go to Germany on
a project.
Во овој момент
можеби јас може да зборувам за мојата недела овде во центарот. Хмм Часеви по
Турски Јазик како и секогаш: Јас мислев комбинација од двете
најкритични правила, наречени најголемото вокално правило и мало вокално
правило. Поентата е во тоа дека јас сеуште не го знам второто, никогаш не го
научив. Но најдов комбинација табела од овие две правила на веб страната на
институцијата за Турски јазик и беше добро. Исто добивајќи ги материјалите
заедно во Германската амбасада е прашање што треба да се доведе до детали. Но
нема проблеми и јас присуствував на Италијанските часови денеска и го напишав
ЕВС документот и пишувам артикалот и се спремам за одмор. После одморот се надевам дека ќе одам во
Германија на проект.
See you soon
Се гледаме наскоро
Ozgur Can Alioglu
No comments:
Post a Comment