https://www.youtube.com/watch?v=jU9wyTUAR0Y
Home, sweet home! My
favourite neighbour Donka cooked again oriz with chicken and fried paprika and
it tastes great. I can say that it tastes even better than when my mother
cooked oriz, and that paprika uffff. I really don't understand the doctors, who
all the time say that fried stuff is bad for your health,this taste is amazing.
Instead of talking like this, they can come to Macedonia and personally taste
the stuff of course, and then they will
see that their different opinion will disappear ;)
Доме, сладок доме! Мојата омилена соседка Донка повторно зготви кокошка со
ориз и пржена пиперка што беше премногу вкусно. Всушност можам да кажам дека
беше дури повкусно од оризот кој го готви мајка ми, и таа пиперка уф! Јас
навистина не ги разбирам докторите кои целото време велат дека пржените нешта
се лоши за здравјето, нивниот вкус е неверојатен. Наместо да зборуваат така
можат да дојдат во Македонија и лично да ги вкусат нештата, секако, ќе ги
променат нивните мислења.
Oh, no! I am back in
Macedonia, and obviously back in the office. It isn't that I don't like being
here, but the German expedition:) was so
sudden and intense, I don't know what to say, what to write, how to feel. Maybe
it is better this way or beyond being good, I just need to have this sense of voidness
all around me. It is nice though that I start to smile for no reason, you know
the smile with half blank eyes, that makes everyone look at, and it takes like
10 minutes. It is either that or I am
soo tired after around 5 hours of walking under the lovely Thessaloniki sun,
obviously after attending the beer
festival in Germany the night before.
О, не! Повторно сум назад во Македонија и очигледно назад во канцеларијата.
Не тоа дека не ми се допаѓа тоа што сум овде, но патувањето во Германија беше
толку ненадејно и напорно, така што не знам што да кажам, што да напишам, како
да се чувствувам. Можеби е подобро вака или можеби се чувствувам повеќе од
добро, само очигледно морам да го имам ова чувство на празнина. Сепак е убаво
да почнеш да се смееш без одредена причина, ја знаете онаа насмевка со
полуотворени очи, која ги тера сите да гледаат во вас и трае 10 минути. Или е
тоа или сум премногу уморен после 5 часа пешачење под прекрасното сонце на
Солун, секако после присуствувањето на пиво фестивалот во Германија претходната
ноќ.
*all rights reserved to the Photographer - DAzErO and People on the Photos - and Mostar Friedens Project *
Aaand I am sitting
here waiting for my treacherous muse to arrive so that I can write a blog
article for the EVS blog aaand for that I need to quit editing the first
paragraph for the 1000th times with that smile on my lips, soooo
first of all I want to thank, whoever was responsible for this training.
After this part of my
life,where I write more letters for conjunctions than needed, I hope to write
about the real deal.
Ииии сега седам овде и ја чекам мојата муза предавничка да дојде па да
можам да го напишам артиклот за ЕВС блогот, за што морам да престанам да го
изменувам првиот параграф по илјадити пат со масмевка на моето лице, пааа би
сакал најпрво да му се заблагодарам на тој што е одговорен за овој тренинг.
После овој дел од мојот живот, каде пишувам повеќе букви за сврзниците отколку
што е потребно, се надевам да почнам да пишувам за вистинските нешта.
Сега мојата насмевка преминува во смеа јадејќи пакетче од ова.
Hahahaha, now the
smile is becoming laughter, and eating a pack of this (
I start:
I have never attained
such a training, meaning at this calibre and in such a short amount of time,
but there is conscription in Turkey, so let's wait and see right :D. I won't
talk about chalices like great
accommodation, so many amazing people with so many different backgrounds, with
so many stories etc. , though the stories were great, I must admit.
Почнувам:
Никогаш не сум присуствувал на ваков тренинг, не од овој вид и со толку
кратко времетраење, но имаше регрутација во Турција, па да чекаме и видиме.
Нема да зборувам за клишеа како доброто сместување, многуте прекрасни луѓе со
различни профили, со различни стории и тн., иако сториите беа мошне интересни,
морам да признаам.
*all rights reserved to the Photographer - DAzErO and People on the Photos - and Mostar Friedens Project *
For me it was the
atmosphere, that sense of divergence existing, standing side by side, not the
solidarity no, but just being there at the same time of own will. It is a new kind of harmony for me, with the
roots deep inside humanity, I guess. Either in the middle of the night at the
riverside swimming, or learning and generally loosing at Estonian card games,
or exchanging mostly Georgian and Bosnian jokes, or during energizers and
trainings, liking or disliking trainings, or discussions, or during
parties,getting bored, singing, or sweating one time, getting cold afterwards,
or waiting for 30 minutes just to see a picture of a sculpture, so that the
other person can show you, that she has been in your country, that harmony was
there.
Мене ме фасцинираше атмосферата, присуството на
диверзитет, стоењето еден до друг, не мислам на солидарноса, туку на самата
сопствена желба да бидиш присутен.Тоа е еден нов вид на хармонија за мене, со
корења длабоко во човештвото , претпоставувам. Без разлика на тоа дали беше
пливањето во реката на сред ноќ или пак учењето и генерално губењето во
Естонски игри со карти, или пак разменувањето во главно Грузијски и Босански
шеги, или пак за време на енерџајзерите и тренинзите: она што ми се допаѓаше и
она што не ми се допаѓаше, дискусиите, или пак забавите, здодевноста, пеењето,
потењето на моменти а потоа застудувањето или пак чекањето 30 минути за да
видиш слика од скулптура за само да покажиш дека си бил таму, хармонијата беше
присутна.
*all rights reserved to the Photographer - DAzErO and People on the Photos - and Mostar Friedens Project *
As you may have
noticed, I like to keep it simple and talk in a direct way: I changed. My time
there changed me in a way, I would have never anticipated, expected or hoped,
or whatever... Not enough words in my knowledge to describe it, but I guess it
is like the wind or the sea itself. You can't ask the sea, why it has waves or
the wind about tornadoes, someone else can analyse about it, about them, and
other people are the ones who will see the changes most of the time, maybe,
hopefully I will be able to understand them during the long process called
life, but for now just that smile.
I hope that one of
the changes that I will experience in the near future as one of the consequences of this course, will be to stop being selfish
and stop talking about myself all the time, when there are more fun topics to
talk about like the greatest people,I met(sometimes cliches are true, to be
honest I love them hahah); and obviously
their stories as I said before, great cities like Potsdam and Berlin. Ok, don't
let me lie to you: I didn't like the city Berlin. It is not ok for a big city
to be that much in an order, much too peaceful for me, just like the prejudice
about the Nordic cities of Europe, maybe it was too short of a time to observe,
but hey then they, I mean the Mostar Friedens projekt, should have hosted
us for a longer time:D
But let me say that
unnatural sense of peacefulness was there like the machine who wrote Torah
over and over again, taking out the
human factor, therefore the possibility of making errors.(which is not
possible, if something is human made, the presence of “imperfection” is
exact.). Maybe that is the message they want to emphasize, but we can see it in
the daily routine too, basicaly in the behaviours of locals, sad but true,
people are like a version of new 3.1, well oiled, alienated to their emotions,
too much logic makes that,I guess. The right word would be too definitive. For
sure they need a a sculpture of the great Dionysos in the middle of Berlin. But
nevermind; I don't understand art, modern or postmodern and don't have any
intent to do so.
Како што можеби забележавте, сакам да бидам едноставен и да зборувам
директно:се променив. Мојот престој таму ме промени на еден начин кој никогаш
не сум го посакувал, очекувал или пак надевал, или како и да е... Немам доволно
зборови да го објаснам но претпоставувам е како ветерот, или пак морето само по
себе. Не можеш да го прашаш морето зошто има бранови или пак ветрот за
торнадата, само некој друг може да го анализира тоа. Исто и кај мене, другите
луѓе ќе бидат оние кои ќе ги видат промените во поголемиот дел од времето, се
надевам и јас ќе можам да ги разберам за време на долгиот процес наречен живот,
но сега за сега ја имам само таа насмевка. Се надевам дека една од промените
што ќе ја почувствувам во блиска иднина како една од последиците од овој тренинг
е тоа што ќе престанам да бидам себичен и ќе престанам да зборувам само за себе
целото време: кога навистина има интересни теми за разговор како што се важните
личности кои ги запознав (понекогаш клишеата се вистински, да бидам искрен, и ги
сакам хехе); и секако нивните стории како што напоменав погоре, убавите градови
како што се Потсдам и Берлин. Во ред нема да ве лажам: не ми се допадна Берлин.
Добро е за голем град да има толку добро воспоставен ред но за мене беше
премногу тивок, исто како предрасудите за Скандинавските градови на Европа,
можеби имав премалку време целосно да го видам, но еј, требаше подолго да
останеме кај нив, мислам на Mostar Friedens проектот. Сепак дозволете ми да кажам
дека непријатното чувство на мир беше како машината која ја пишувала Тора
одново и одново, изземајќи го човековиот фактор а со тоа и можноста за правење
грешки (што е невозможно, ако нешто човекот направил, “несовршеноста” е присутна). Можеби пораката е
тоа што сакаат да го нагласат, а можеме да го забележиме и во дневната рутина
исто така, во главно и во однесувањето на локалните мештани, тажно но
вистинито, луѓето се како верзијата 3.1, добро подмачкани,отуѓени од своите
чувства, чинам премногу логика постои. Вистинскиот збор би бил премногу
одредени. Сигурно е дека им треба скулптура од
големиот Дионис на сред Берлин. Како и да е, не ја разбирам уметноста, ни
модерна ни постмодерна и немам никаква намера да ја разберам.
OK,
too far away from the topic. Let's step back down to earth. Yessss, the
training, I can say it is a win-win deal
for the two points. First, obviously there is a European identity, that wanted
to be built and extended, emphasizing the multicultural( God, germans love this
word) aspects, and second, the training itself obviously, playwriting techniques
for the multipliers of anti-discriminative youth work.
As I expressed I am numb from the happiness that I experienced, but my
opinion is that it is too much introverted.
Во ред, се оддалечив од темата. Се враќам повторно
назад на Земја. Да! Тренингот, можам да кажам дека беше двојна победа од две
гледни точки. Најпрво, тука е Европскиот идентитет кој што треба да се
доизградува и проширува, нагласувајќи ги мултикултурните (Боже, Германците го
обожаваат овој збор) аспекти, а пак од друга страна тренинингот сам по себе
очигледно, техниките за пишување на претстави за мултипликаторите на младинска
анти-дискриминативна работа. Како што веќе напоменав јас не чувствувам ништо од
среќата која ја искусив, но според мене беше премногу интровертно.
Some
people have some ideas in their minds, and they look for young people to
distribute them, of course some of the ideas are shared by me and/or some of
the people, some are rejected etc, but the bad people, who did bad things used
similar methods. Education, formal or non-formal, should include something,
that breaks the chains, not to put the opposite side into the chains.
Maybe
it is just non-sense I don't know, but only thing I do know is that I am
extremely willing after this training to roll the dice and take my chances,
even though I am a bad bad gambler.
Некои луѓе имаат идеи, бараат млади луѓе да им ги
дистирибуираат, секако некои идеи се и мои или пак на некои друг, некои се
одбиени, но исто така лошите луѓе кои чинеле лоши работи ги користеле сличните
методи. Едукацијата, формална или неформална, треба во неа да се вклучи нешто
што ги отфрла оковите а не повторно да заробува. Можеби е бесмислица, не знам,
но за едно нешто сум сигурен, после овој тренинг имам огромна желба и
мотивација да ги фрлам коцките иако сум многу многу лош коцкар.
Written by EVS volunteer Ozgur Can Aliogly, translated by Aneta Trajkova, leader of Media ART club
Напишано од ЕВС волонтер Чан Озгур Алиоглу, преведено од Анета Трајкова, лидер на Медиа АРТ клуб
No comments:
Post a Comment